AİLE İÇİ ŞİDDET VE ÇOCUK İSTİSMARINI ÖNLEMEK İÇİN YAPILMASI GEREKENLER
Aile içi şiddet ve çocuk istismarını önlemek için, konu hakkında bireyleri, aileleri ve toplumu eğitim yolu ile bilgilendirip bilinçlendirmek gerekir. Kişiler, aileler ve sonuçta toplum, bu gibi olayları, aile meselesi ve olağan olarak görmekten vazgeçerse, aile içi şiddetin önüne geçilmiş olur. Genel olarak toplumun eğitim düzeyinin yükseltilmesi de aile içi şiddetin azalmasında etkili olur. Ancak bu uzun soluklu bir girişimdir ve zamanı gerektirir. Şiddete eğilimli bireylere danışmanlık yapmak, bu kişilerin psikolojik olarak tedavi edilmelerini sağlamak da önleyici bir girişimdir. Ancak bu da, kişilerin bilinçli bir biçimde böyle bir desteği aramaları ve istemeleriyle ve konu ile ilgili olarak toplumsal örgütlerin varlığı ve etkin çalışmasıyla gerçekleşebilir. Şiddet öğrenilen bir davranıştır. Bu nedenle, kitle iletişim araçlarının, özellikle de en yaygın olarak kullanılan ve toplumu en etkileyici araç olan televizyonun şiddeti öğretici yayınları önlenmelidir. Televizyon, aile içi şiddetin ve çocuk istismarının zararlı etkilerini gösteren, bu konularda toplumu bilinçlendiren yayınlar ile , şiddeti önleyici bir yayın aracı olarak kullanılmalıdır. Konu ile ilgili olarak kesin, açık ve caydırıcı cezaları öngören özel yasal düzenlemeler gerçekleştirilmelidir. Aile içi şiddete veya istismara uğramış kişileri destekleyen ve güvence altına alan bir sosyal güvenlik ve hizmet şemsiyesi kurulmuş olmalıdır. Türkiye’deki sosyal güvenlik ve hizmet kuruluşları ile gönüllü kuruluşlar aile içi şiddet ve çocuk istismarının önlenmesi konusunda “Mor Çatı Sığınma Evleri” ve benzeri çalışmalar yapıyorlarsa da bu çalışmalar, gerek nitelik gerekse nicelik açısından son derecede yetersizdir. Aile içi şiddet ve çocuk istismarı ile ilgili başlıca yasal yaptırımlar ise Türk Ceza Kanunu ve Medeni Kanun hükümlerine dayalıdır. Bu yasaların hükümleri ise genel anlamlıdır. Oysa ki, caydırıcı ve daha etkili olabilmesi bakımından bu konunun, özel yasalarla ele alınıp, yeniden düzenlenmesi gerekir.
KAYNAKLAR
1- Arat N. Türkiye’de Kadın Olmak. Say Yayınları, İstanbul, 1995.
2- Tekeli Ş. Kadın Bakış Açısından Kadınlar. İletişim Yayınları, İstanbul, 1993
3- Göğüş Z. Kadınlar Olmadan Asla. Sabah Kitapları Türkiye’den Dizisi No: 9. Mısırlı Matbaacılık, İstanbul 1998.
4- Bilir Ş., Arı M., Dönmez N., Güneysu S. 4-12 Yaşları Arasında 16100 Çocukta, Örselenme Durumları ile İlgili Bir İnceleme. Çocuk İstismarı ve İhmali, Çocukların Kötü Muameleden Korunması I. Ulusal Kongresi 12-14 Haziran 1989 Kitabı, Ankara, 1991.
5- Ergin N., Bilgel N. Bursa İl Merkezinde Kadınlara Yönelik Şiddetle İlgili Durum Saptaması Araştırması. Hemşire ve Ebeler İçin Hemşire Dergisi. 51(1-2):12-16, 2001.
6- T.C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu. Aile İçi Şiddetin Sebep ve Sonuçları. Ankara, 1995.
7- WHO. Psychosocial and Mental Health Aspects of Women’s Health. WHO, Geneva, 1993.
8- WHO. Women’s Health: Across Age and Frontier. WHO, Geneva, 1992.
Hausermann J., Vizard P. Violence Against Women: A crime against Humanity. Entrenous,30-31/December: 6-7, Geneva, 1995.
9- Schooley S. Child Abuse and Sexual Assault. In Rakel Textbook of Family Practice 4 th ed. W.B.Saunders Company, Philadelphia P.A, 1990.
10- Rakel , E.R.: Textbook of Family Practice. 5 th Ed. W.B.Saunders, Philadelphia P.A, 1995.
Toplu Mail Gönderimi
